Lupus Ferocissimus y Caperucita Rubra

Como los cuentos son mucho más importantes que quien los cuenta y como me gustaría que algunos no se dejasen de contar, regalo aquí para quien la quiera la versión original de Caperucita Roja, sin subtítulos, con la que he disfrutado tantos buenos momentos.

Es un cuento al que tengo un cariño especial porque me encontró él a mí más que yo a él. De hecho, me encontró cuando yo ni siquiera había oído hablar del mundo de los cuentos orales y, por tanto, ni se me había pasado por la cabeza que algún día podía contar cuentos sobre un escenario.

Fue un fin de semana, probablemente el puente de mayo, del 93 o el 94. Iba a pasar con unos amigos unos días en Valencia y paramos a comer en Segóbriga, donde se encuentran las ruinas de una antigua ciudad romana bastante bien conservadas y que, en aquel entonces, eran de libre acceso. Entre las ruinas, de lo mejor conservado es el teatro, al que han puesto un escenario de madera y donde se celebra todos los años el Festival de Teatro Clásico.

https://i0.wp.com/www.segobriga.org/images/teatro.jpg

Sin poderlo evitar, subí al escenario a contemplar desde allí el graderío y entonces, no sé por qué, a E. se le ocurrió una feliz idea:

–¡Cuéntanos un cuento!

Y entonces empecé a contar el cuento de Caperucita, que es el cuento que primero se le ocurre a uno cuando oye la palabra cuento. Pero, como requería la situación, empecé a contarlo en latín. Con el tiempo he llegado a la conclusión de que, en el fondo, los cuentos permanecen allí donde se han contado hasta que encuentran a alguien que quiera contarlo de nuevo. Y he llegado al convencimiento, de que allí, en Segóbriga, hace unos cuantos siglos, en aquel teatro se contó el cuento del Lupus Ferocissimus y Caperucita Rubra ([Kaperukita] en pronunciación clásica) en un latín que ya empezaba a ser otra cosa. Y por eso tal vez la versión que reproduzco a continuación pueda escandalizar, tanto por la gramática como por el contenido, a algún purista. Pero me he limitado a respetar fielmente la primera versión, sin cambiar una coma y sin traducirla, para que no ocurra lo que ocurre en tantas novelas policíacas, en las que el asesino es el traductor.

Lo que no ha habido forma de mantener es todo lo demás: ademanes, entonación, voz… Te toca a ti ponerlo.

No obstante, para que nadie se pierda doy un pequeño glosario de los vocablos clave: domus, significa “casa”, lignator es “leñador”, Lupus Ferocissimus: Lobo Feroz y Caperucita Rubra… CAPERUCITA ROJA:

In illo tempore, vivebat puella una cum matre eius in domo apud silva. Puella ista habebat caperuzam rubram et apellata erat “Caperucita Rubra”. Uno die, dixit mater eius:

–Caperucita, Caperucita…

–Quid vis a me, matercula mea amantissima? –respondit Caperucita.

–Ego volo te portare –dixit mater– hanc cestitam cum chorizito et tarta frambuesae et whisky et cetera… ad abuelitam tuam, quae infirmissima est et vivit al otro lado del bosque.

–Bene est –dixit Caperucita contentissima–. Ego portabo hanc cestitam cum chorizito et tarta frambuesae et whisky et bomboncitibus et…

–SATIS, Caperucita –dixit mater aliquantulum torrata cum perorata puellae–. Cave lupum ferocissimum qui in silva deambulat et vult devorare puellas indefensas.

–Noli curare, matercula mea –respondit Caperucita–. Ego non timeo lupum ferocissimum –et tollens cestitam et caperuzam rubram vadit ad domum abuelitae suae canans et psallans: “Caperucita rubra sum, domum abuelitae eo! Caperucita rubra sum, domum abuelitae eo!».

In eodem tempore, in silva, Lupus Ferocissimus apropinquabat canans: “Lupus Ferocissimus sum, morderem oculum tuum!”. Et repente:

–Quid audio? –dixit–. Caperucita sabrosissimam. Meriendam habemus… Lupe, carpe diem!!

Et cum magno salto se plantavit ante Caperucitam Rubram quae dedit gritum non minimum.

–Ave, Caperucita –salutavit Lupus Ferocissimus.

–Ave, Lupe Ferocissime, quam sustum mihi dedisti!

–Sentio multum. Caperucita, Caperucita, it is the questionem… Quoooo vadis?

–Ah, bene est –respondit Caperucita–. Maximum gaudium est mihi te respondere: ego vado ad domum abuelitae meae, quae infirmissima est et vivit in altera parte silvae et porto ei hanc cestitam tam repletam cum chorizito, et vino, et morcillitis burgalensibus et…

–SATIS, Caperucita –dixit Lupus, aliquantulum torratus cum perorata–. Puta Caperucita!

(En este punto, ante posibles mal interpretaciones, nos vemos obligados a hacer una breve aclaración. En latín existe el verbo puto, putas, putare, putavi, putatum, que significa “pensar” y que aquí el lobo emplea en su forma imperativa. Es decir, “piensa, Caperucita”. Una vez aclarado este extremo sigamos tranquilamente con la interesante conversación entre Caperucita y el Lobo).

–¡Puta Caperucita! ¡Puta et reputa! –dixit Lupus Ferocissimus cum secunda intentione–. Ego cognosco viam breviorem… Id est, atajum.

–Atajum? – preguntavit Caperucita–. Qualis est iste atajus?

–Bene est –continuavit Lupus–. Da millia pasuum recte, deinde quinque millia dextera, deinde centum sinistera, quattuor millia recte, et ibi erit domus abuelitae tuae.

–O, Lupe Ferocissime, thankium –et Caperucita vadit per “atajum” contentissima, canans et psallans: “Caperucita Rubra sum, domus abuelita eo!”.

Interea, Lupus Ferocissimus ridebat et ridebat cum magnis carcajadis et dicebat:

–Oh, oh, oh, infinitus est numerus stultorum… Via quam Caperucitae monstravit longioooorem est. Ego cognosco veram viam breviorem.

Hoc dicto, salivit corriendo sicut anima quae llevatur a diabolo et primus llegavit ante portam domi abuelitae. Et pulsavit: tocum, tocum.

–Quiiiiiiiiiiiis eeeeeeeeeeest? –dixit abuelita infirmissima atque oxidadissima cum voce acuta sicut cuchillum arrastratum in plato porcelanae.

–Caperucita sum –respondit Lupus Ferocissimus, vocem femeninam simulans.

–Intra, intra. Pooorta apeeeerta eeeeest –invitavit abuelita et haec fuerunt ultima verba sua, quia lupus ferocissimus intravit et abuelitam devoravit…

–Aliquantulum siccam –dixit Lupus in dentibus hurgandis.

Cum haec occurrebant, Caperucitam ibat canans et psallans: «Caperucita Rubra sum…» et cetera. Et se entretenebat cum floris itineris:

–Unam florem –dicebat cum voce suavissima–, alteram florem… COÑUM, UNUM CARDUM!!!!

Post unas quantas horas, llegavit Caperucita agotata et cum magno dolore in digito suo ante portam abuelitae et recuperavit sonrisam. «Tocum, tocum», portam pulsavit. Repente, Lupus Ferocissimus, apuradissimus pensavit (aut melius dictum, putavit): «Quid facio? Caperucita Rubra hic est… Scio, in lecto me meto sicut si abuelita fuissem». Et in lecto se metivit cum camisone abuelitae atque dixit:

–Quiiiis eeeest?

–Abuelita, ego sum, Caperucita Rubra, nieta tua quam tantum amas, et porto cestitam unam cum chorizito et vino et tarta frambuesae et aqua minerali et…

–SATIS, Caperucita –cortavit Lupus.

–Sed, abuelita, abuelita… Quam oculos magnos habes! –dixit puella cum vidit suam abuelitam.

–Bene est, filia mea, sunt… ad te videndum melius.

–Sed, abuelita, abuelita, quam auriculas magnas habes!!!!

–Sunt… ad te audiendum melius…

–Sed, abuelita, abuelita, –continuavit Caperucita escamata tantum– Quas fauces maximas habes!!!!!

–Sunt ad te devorandum melius, Caperucita, quia abuelita non sum, sed Lupus Ferocissimus –et saltavit ad devorandum pauperem puellam.

–Aaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhggggggggggggggggggg –exclamavit Caperucita.

–AAAAAAAHHHHHHHRRRRRRRRRGGGGGGGGGGG– exclamavit Lupus relamiendo bigotes suos…

Sed, in eodem tempore, unus quidam deambulabat per silva et silbabat cancioncillam: «laralaram, laralam, laralaram, lararam, lam, lam»… Homo audax, homo fortis, homo habilis, homo… sapiens sapiens: lignator.

Lignator, audito chillido stentoreo Caperucitae, intravit cum falce (aut hacha) sua in domum abuelitae et vidit Caperucitam gritantem:

–Aaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhggggggggggggggggggg.

Et simul Lupum Ferocissimum:

–AAAAAAAHHHHHHHRRRRRRRRRGGGGGGGGGGG.

Et dixit lignator:

–AJÁ

Lupus Ferocissimus posuit caram non rompere platum in tota vita sua et incepit dicere:

–Ave, lignator, ego hic sum, sed nihil mali facio. Stabat cum amicissima mea, Caperucita, potando cervisiam frigidam.

–Excusatio non petita, acusatio manifesta –dixit lignator cum dignitate et sapientia.

–Noli credere, lignator –exclamavit Caperucita–, Lupus Ferocissimus animal terribilissimus est et me volebat devorare et antea devoravit abuelitam meam quae infirmissima erat et ego portabam ei hanc cestitam cum chorizito, et aliquibus licoris et…

–SATIS!!! –dixit lignator, torratus cum perorata.

–Non satis –continuavit Caperucita emperrata–. Lupus Ferocissimus animal ferox et insanis et ego portabam hanc cestitam cum…

–SATIS!!!!!!!!!!!!!!!! –dixerunt lignator et Lupus.

–Non satis –prosequebat Caperucita dale que dale–, quia puella indefensa sum et Lupus Ferocissimus me timavit in silva et devoravit abuelitam meam…

–SSSSSAAAAAAAAAATTTTTTTTTTTTTIIIIIIIIIIIIISSSSSSSSSSSSSSS –dixit lignator–. Quousque tandem abutere, Caperucita, patientia nostra?

–Non satis quia…

Tunc, lignator, non posuit resistere et cum falce sua afiladissima…. CATACLUM… et Caperucita… Caperucita finita est. Et in finem, ambo duo, lignator et Lupus Ferocissimus, Caperucitam devoraverunt!!!

Et colorinem coloratum, hoc contum acabatum.

 

 

5 comentarios en “Lupus Ferocissimus y Caperucita Rubra

  1. Pulcerrima opera

    muchas gracias por tan generosa aportación. La compartiré ad maiorem gloriam tuam (perdón por la ortografía, pero uso un teclado bárbaro…

    Me gusta

  2. Pingback: Tacirupeca Jarro | La vida es cuento

Deja un comentario